Η Κοιλιά του Γαϊδάρου

Είναι καλοκαίρι του 2005, εποχή των τηλεοπτικών σίριαλ και της γέννησης του Ίντερνετ, εποχή που οι κούκλες Μπάρμπι οδηγούν στην ανακάλυψη της σεξουαλικότητας. Η δεκάχρονη πρωταγωνίστρια της ιστορίας ονομάζεται Shit, παρατσούκλι που της έχει δώσει η κολλητή της, η Ισόρα, η αδιαμφισβήτητη αρχηγός της μικρής παρέας, χάρη στο θάρρος και την αποκοτιά της, αλλά και χάρη στην υπεροχή που της εξασφαλίζουν οι φρεσκοαποκτημένες τρίχες του εφηβαίου της και τα μαλακά, «σαν ζαχαρωμένα ψωμάκια» βυζάκια της. Η Shit ζηλεύει και λατρεύει την Ισόρα και θα έκανε τα πάντα γι’ αυτήν, θα την ακολουθούσε ακόμα και στην άκρη του ηφαιστείου που δεσπόζει σαν γίγαντας πάνω από το μικρό ορεινό χωριό της Τενερίφης, όπου ζουν τα δυο κορίτσια νοσταλγώντας διαρκώς τη μακρινή, άπιαστη θάλασσα, σε έναν κόσμο από τον οποίο οι γονείς απουσιάζουν –δουλεύουν όλη μέρα στο Νότο, στον τουρισμό–, κάνουν κουμάντο οι αθυρόστομες, μουστακαλούδες γιαγιάδες και κατοικείται αδιακρίτως από μάγισσες και ψωραλέα σκυλιά.

Το σεξουαλικό ξύπνημα της Ισόρα προκαλεί πόνο και αμηχανία στη Shit, που νιώθει να ξεμένει, προδομένη, πίσω, και η Αμπρέου με μια καταιγιστική και ποιητική πρόζα δίνει φωνή σε έναν κόσμο που έχει μέχρι τώρα παραμείνει βουβός και τολμάει να πει πράγματα που έχουν μέχρι τώρα παραμείνει ανείπωτα, επειδή, όπως σημειώνει η Μάρτα Σανθ, «γράφει για το σώμα της με το σώμα της».

Η Κοιλιά του Γαϊδάρου, «ένα μυθιστόρημα ζωντανό, σκανταλιάρικο, σωματικό, αστείο, συγκλονιστικό, αισθησιακό, ατμοσφαιρικό και έντονο… με τα κεφάλαιά του να χορεύουν γύρω από ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί... με εικόνες αρωματισμένες από papas και mojo… ακριβώς όπως τα λογοτεχνικά τοπία του Χουάν Ρούλφο ή του Γκαρθία Μάρκες… Ένας συνδυασμός Φώκνερ και Φεράντε –απολαυστική φόρμα και ψυχολογικό βάθος, σε συνδυασμό με κοινωνική επίγνωση και εξαιρετικούς χαρακτήρες.», λατρεύτηκε από κοινό και κριτικούς, μεταφράζεται σε πάνω από είκοσι γλώσσες και θα μεταφερθεί σύντομα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.