Σιωπηλή σαν το Θάνατο

Κίτο, 1983. Ένας γιατρός και ο καινούργιός του γείτονας. Μια ιστορία με θέμα δύσκολο: τη συνείδηση του βασανιστή, του δημίου, αλλά και του μάρτυρα, του επιζήσαντα. Πλαίσιο της, οι αλλεπάλληλες λατινοαμερικάνικες δικτατορίες. Η αφήγησή της βασισμένη στην υπόθεση ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλοι εμπλεκόμαστε αναπόφευκτα, ανεξάρτητα από προσωπικές επιλογές, πολιτικές πεποιθήσεις ή θρησκευτικά δόγματα. Επειδή η ιστορία μάς αγγίζει κάθε φορά που η θρυαλλίδα, η οποία μας περιβάλλει, ραγίζει, με τρόπο τυχαίο αλλά μοιραίο, και τότε η πραγματικότητα εφορμά αδυσώπητα, φέρνοντας μαζί της τον τρόμο. Ένα ράγισμα στη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου, όπου κουρνιάζει η εκδίκηση, η μοχθηρία, η ενοχή, η μυρωδιά του φόβου. Στην καρδιά του κτήνους κατευθείαν, χωρίς προφάσεις ή αυτοεπιβεβλημένα όρια.